Nazywam się Bożena. Na wstępie pragnę podziękować mojemu mężowi, przyjaciółce Ewie i Ojcu Krzysztofowi Kościeleckiemu z Zakroczymia i wielu, wielu innym ludziom, którzy przyczynili się do powstania tej Wspólnoty. Ta nasza Wspólnota, tak uważam, rodzi się w wielkich bólach i cierpieniach. Czasami mam wrażenie, że wyrywa się ludzi z piekła, tu na ziemi, może dlatego jest tak trudno...

Takiej Wspólnoty szukałam przez wiele lat. Wiedziałam, że sama nie dam rady. Pochodzę z rodziny alkoholowej, a potem sama założyłam rodzinę alkoholową, którą bardzo kochałam i wiedziałam jednocześnie, że jest bardzo chora i wymaga leczenia. Szukałam pomocy poza domem. Najpierw we Wspólnotach Katolickich przy parafiach: Neokatechumenat, Rodziny Nazaretańskie, Odnowa w Duchu Św., Oaza Rodzin, Kościół Domowy.

W latach 1988/1989 znalazłam ruch AA w Warszawie i dopiero powstający ruch Al-Anon. Były wtedy tylko trzy grupy. Od razu poczułam się w tych grupach bardzo dobrze. Tam były rodziny, które cierpiały z tego samego powodu co ja. We Wspólnotach Katolickich, do których należałam, również czułam się dobrze, ale często nie byłam rozumiana, ci ludzie mieli zupełnie inne problemy. W grupie Al-Anon poczułam zrozumienie, miłość, szczerość, otwartość, siłę, piękno programu 12 stopni, na którym ludzie pracują, na którym potem sama pracowałam z kolejnymi "alanonkami". Czym dłużej chodziłam na spotkania i gruntowniej poznawałam program, tym bardziej potrzebowałam Boga. Pragnęłam mówić o Nim, żyć z Nim na co dzień, kochać Go i coraz bardziej Go poznawać. I tutaj też często czułam się niezrozumiana, bo do Al-Anon może należeć każdy, czy wierzy w Boga czy też nie, nawet osoby innych wyznań, wystarczy, że łączy ich ten sam problem - nadużywanie alkoholu przez bliską osobę. Brakowało mi Matki Bożej Niepokalanej, którą na początku małżeństwa pokazała mi moja teściowa, Kościoła, Katechizmu. U członków grup Al-Anon te sprawy wyglądały bardzo różnie i może dobrze, że tak było. Na dzień dzisiejszy należę do Al-Anon 18 lat, jestem wierna tym grupom i wiele zawdzięczam ludziom i programowi i wiem, że te grupy są mi potrzebne, by służyć im i oddać to, co od nich otrzymałam. Ale też jest mi potrzebna Wspólnota Rodzin Katolickich z Problemem Alkoholowym, bo jestem przede wszystkim katoliczką. W tej Wspólnocie jestem razem z mężem. Jest cały czas przy mnie przez 10 lat jak istnieje Wspólnota. 29 lat jesteśmy małżeństwem; mamy troje dzieci a troje jest w niebie. Przechodziliśmy wiele kryzysów, ale ta Wspólnota daje siłę, nadaje sens naszemu życiu małżeńskiemu i rodzinnemu. Wielu profesjonalistów pyta o program naszej Wspólnoty. Programem jest fundament naszej wiary: Dziesięć Przykazań Bożych podpartych Katechizmem Kościoła Katolickiego. Pobłogosławił tę Wspólnotę Papież Jan Paweł II. Po śmierci Papieża zrozumiałam, że pobłogosławił ją Święty Człowiek, a jeżeli tak Święty Człowiek to i sam Bóg, a jak Bóg to wierzę, że będzie ta Wspólnota rosła, że będzie nam przybywało kapłanów, że życie w rodzinie z problemem alkoholowym nie będzie już przekleństwem, a łaską na drodze do świętości i do Boga.

Witam Was Drodzy Przyjaciele na stronie Wspólnoty Rodzin Katolickich z Problemem Alkoholowym.

Mam na imię Marek i jestem z powodu swej choroby alkoholikiem, a ze względu na swą wiarę - katolikiem. Chcę wspomnieć w paru słowach jak doszło do powstania tej Wspólnoty. Otóż nie piłem już 7 lat, zdrowiejąc na programie 12 kroków AA, a żona moja Bożenka od 8 lat zdrowiała korzystając z programu 12 stopni Al-Anon. Program 12 kroków ułożony przez Anonimowych Alkoholików jest według mnie najlepszym na świecie programem służącym zdrowieniu z choroby alkoholowej, podobnie jak powstały w oparciu o niego program 12 stopni Al-Anon pomagający zdrowieć rodzinom alkoholików (współuzależnionym). Ja wiedziałem co mam robić, żeby utrzymywać abstynencję i trzeźwość - miałem program, który mi w tym pomagał. Żona moja miała swój program i swoją wspólnotę, która pomagała jej zdrowieć. A mimo to małżeństwo nasze drżało w posadach i często było zagrożone wizją rozpadu. Nie umieliśmy rozmawiać ze sobą. Przy częstych kłótniach i obwinianiu się wzajemnym traciliśmy energię i nie bardzo wiedzieliśmy co z tym fantem zrobić. Próbowaliśmy warsztatów małżeństw pod okiem psychologa. Żonie się bardzo spodobały, natomiast mnie nie, ponieważ czułem się lekceważony poprzez zbagatelizowanie problemów, które sygnalizowałem. Później próbowaliśmy dialogu na warsztatach katolickich w Bydgoszczy. Ta forma odpowiadała nam obojgu i na jakiś czas oczyściła komunikację między nami, lecz na dłuższą metę nie mieliśmy sposobu jak żyć zacieśniając i ulepszając więź małżeńską. Rodzina i małżeństwo były dla nas zawsze wartościami nadrzędnymi i w wielu rozmowach z przyjaciółmi zastanawialiśmy się co robić by je wzmacniać. W właśnie z tych rozmów i pragnień narodził się pomysł założenia wspólnoty katolickiej dla osób dotkniętych problemem alkoholowym. Na trzeźwienie mamy dalej w swoich wspólnotach 12 kroków i 12 stopni, które wzmacniają nas indywidualnie, a na zdrowienie w rodzinie i w małżeństwie - program napisany przez najlepszego terapeutę świata - Dziesięć Przykazań Bożych.

Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia na wspólnej drodze do trzeźwości i Pana Boga.

W moim 60-letnim życiu tak się układa scenariusz, że im dalej, tym coraz więcej się dzieje. Jednym z ważniejszych  okresów dla mnie jest czas od wstąpienia do Wspólnoty Katolickich Rodzin z Problemem Alkoholowym, do której trafiłam dość nieoczekiwanie, tuż po jej powstaniu.

Pochodzę z rodziny wielodzietnej, w której szczęśliwie nie było problemu alkoholowego. Obydwoje Rodzice byli bardzo odpowiedzialni, dojrzali do małżeństwa i rodzicielstwa, mieli zaufanie do Pana Boga, okazywali sobie wzajemnie i dzieciom miłość i szacunek. Alkohol był używany w niedużej ilości, od tzw. "wielkiego dzwonu", kiedy rodzice  podejmowali gości. 

Wyposażona w poczucie bezpieczeństwa i potrzebę przebywania wśród ludzi, z ufnością i satysfakcją wybrałam zawód psychologa klinicznego. Przez blisko 20 lat zajmowałam się pomocą rodzinom, w których "problemem" było zwykle dziecko, a przynajmniej ono było delegowane do reprezentowania rodziny i dźwigania jej dysfunkcji. Troski i kłopoty wychowawcze z dziećmi okazały się być moją przepustką do Wspólnoty Al–Anon. Poproszona o doraźną pomoc, szybko dostrzegłam w niej ciekawy poznawczo problem współuzależnienia i wyzwanie dla profesjonalnego "pomagacza", ale - co ważniejsze - równocześnie doświadczyłam jakiejś tajemniczej bliskości z kobietami – matkami, udręczonymi alkoholizmem swoich bliskich i bezsilnością wobec nałogu. Pociągnęły mnie swoim heroizmem, gotowością do podejmowania nierównej walki z podstępną chorobą. Niezwykła też była dla mnie ich postawa zawierzenia Matce Bożej i pokora. To pierwsze spotkanie skierowało moją uwagę na ich program, kolejno na program 12 kroków Anonimowych Alkoholików, lektury dotyczące uzależnienia i współuzależnienia. Ośmieliłam się też uczestniczyć w otwartych mityngach AA. Już wiedziałam, że nie chcę być tylko profesjonalistą od cudzych rozterek emocjonalnych i specjalistą od technik uwalniania się od przykrych przeżyć, a nade wszystko zobaczyłam, że moja pomoc może być skuteczna tylko mocą zawierzenia Panu Bogu.

Od pierwszych rekolekcji wspólnoty w Gietrzwałdzie nieustannie otrzymuję potwierdzenie, że to jest nadzwyczajny dar wzrastania w wierze, odnajdywania i wypełniania powołania. Nie umiem powiedzieć, czy można i jak można lepiej towarzyszyć z pomocą osobom zniewolonym różnymi uzależnieniami, wiem jednak, że droga ze wspólnotą jest dla mnie darem i łaską. Mogę chyba powiedzieć, że nie doświadczyłam w życiu większych buntów i rozterek w relacjach z Panem Bogiem, ale też nie było tego prawdziwego pragnienia bliskości, modlitwy zawierzenia, wdzięczności.

Dzięki naszej Wspólnocie odkryłam ponownie głębię i smak przynależności do Kościoła w wielu wymiarach. Sprawy, które mogły mnie kiedyś irytować, gniewać, stały się drogą do otwarcia na potrzeby innych, na radość wspólnej modlitwy, zabawy, towarzyszenie w cierpieniu. Kilkanaście wspólnych rekolekcji u stóp Matki Bożej Gietrzwałdzkiej, wszystkie przeżyte świadectwa, dały mi taki warsztat pracy, że dzisiaj potrafię najbardziej zatwardziałemu w buncie alkoholikowi wskazać drogę od ciemności zniewolenia do światła wolności. To niekiedy powoduje szok, ale przecież widzę, że im więcej cierpienia i ludzkiej beznadziei, tym więcej Bożych dzieł, które są ratunkiem - i te staram się wskazywać. Bliskie są mi bardzo dzieła Ośrodka Apostolstwa Trzeźwości w Zakroczymiu, z którymi nasza wspólnota pozostaje w braterskiej więzi, mogę śmiało powiedzieć, że dzięki trzeźwiejącym we Wspólnocie alkoholikom i ich rodzinom - szczególnie dzięki rekolekcjom w Gietrzwałdzie i spotkaniom w Zakroczymiu - pokochałam prawdziwie różaniec i Drogę Krzyżową.

Dziękuję wspólnocie za to, że jest, że pociąga nas do stawania się świadomymi świadkami wiary. W sercu mam głęboką wdzięczność za wszystkie wspólnie przeżyte dni, za indywidualne spotkania i szczere rozmowy, nie zapomnę też pielgrzymki na beatyfikację Jana Pawła II do Rzymu i tylu innych cudownych miejsc. Ufam, że będziemy potrafili razem przygotować się do przeżywania kanonizacji naszego umiłowanego papieża Jana Pawła II i do korzystania z Jego całego testamentu. Mam też głęboko w sercu Wspólnotę Cenacolo i jej założycielkę - Matkę Elwirę, Duszpasterstwo Trzeźwościowe u Ojców Jezuitów na Rakowieckiej, wszystkie wspólnoty 12–krokowe u Pallotynów na Skaryszewskiej. Cieszy mnie również wtorkowa audycja w diecezjalnym Radiu Warszawa na falach 106.20. W Nowym Roku 2014 moja jedyna oglądana telewizja internetowa "Republika" będzie nadawała program "12 kroków do wolności".

Nadzwyczajny dar otrzymałam też od chłopców wychodzących z narkomanii dzięki wspólnie przeżytym z nimi rekolekcjom - oni wprowadzili mnie w najcudowniejsze adoracje Najświętszego Sakramentu, wspaniale też uwielbiają śpiewem Boga.

Bogu niech będą dzięki!

Ania F. (psycholog Wspólnoty)

ŚWIADECTWO ULI

Jestem psychologiem klinicznym i specjalistą psychoterapii uzależnień, pracującym od 30. lat głównie z osobami uzależnionymi od alkoholu i ich rodzinami. Wspólnota Rodzin Katolickich z Problemem Alkoholowym stała się dla mnie nie tylko kolejnym doświadczeniem zawodowym, ale również doświadczeniem osobistym.

To na spotkaniach wspólnoty w Gostyninie, w których uczestniczę, gdy mi czas na to pozwala, uświadomiłam sobie, jak mało rozumiem Słowo Boże, a przez to nie zawsze postępuję właściwie. Do tej pory byłam przekonana, że moja wiara jest głęboka i właściwie rozumiem Słowa Boga. Wiedziałam od lat i wiem, że Bóg jest, działa i wspiera mnie w moim codziennym funkcjonowaniu, jednak nie zawsze odczytuję właściwie to, co mi przekazuje. To dzięki spotkaniom we wspólnocie pracuję w inny sposób nad poprawą jakości mojego życia. O istnieniu i spotkaniach wspólnoty w Gostyninie dowiedziałam się kilka lat temu od liderów tej wspólnoty. Jednak inne obowiązki nie pozwalały mi na uczestnictwo w tych spotkaniach. Aż nastąpił rok 2011. Nie pamiętam dokładnie, w którym miesiącu, ale na pewno w pierwszej połowie tego roku, miały miejsce: msza św. w intencji trzeźwości narodu i gostynińskiej wspólnoty oraz (po mszy) wspólne uroczyste spotkanie wszystkich zainteresowanych problemem. Byłam jedną z nich. Na tej mszy dawali świadectwo życia w trzeźwości zaproszeni goście z innych miast, również członkowie wspólnoty. Na spotkaniu każdy, kto chciał dzielił się swoim doświadczeniem, w jaki sposób praca nad sobą we wspólnocie pozwala mu zdrowieć. Po spotkaniu liderzy wspólnoty zapytali mnie, czy poprowadziłabym warsztat psychologiczny dla małżeństw na spotkaniu ogólnopolskim w Gietrzwałdzie w sierpniu tegoż roku. Po rozważeniu, co mogę zaoferować uczestnikom, chętnie się zgodziłam. W ciągu tych kilku dni przeprowadziłam warsztat dla wszystkich zainteresowanych pt. „Umiejętność słuchania” oraz rozmawiałam indywidualnie zarówno z małżeństwami, dorosłymi osobami samotnymi oraz z młodzieżą. Były to XVI Ogólnopolskie Spotkania Trzeźwościowe wspólnoty. Od tego czasu co roku w Gietrzwałdzie chętnie służę swoją wiedzą i pomocą osobom, które tego potrzebują.